Ook goedemorgen zeggen we dan. Om ca. een uur of 4 aangekomen in Saint Quentin aan de Franse westkust. De kust hebben we niet gezien, wel het zwembad. De verwarming was kapot of stond niet hoog genoeg, dus degenen die mee waren, hadden het koud. Behalve natuurlijk de jongste 2. Die waren met geen mogelijkheid uit het bad te slaan, net zoals een duizendtal kilometers noordelijker, waar zus- en manlief met kids ook genieten van een vakantie aan de kust, maar dan de Deense (ook mooi, zie enkele posts terug).
Goed, nous sommes arrivér. Tomtom had de opdracht de tolwegen te vermijden, en heeft dat ook keurig gedaan. We hebben ons verbaasd over het glooiende karakter van het landschap en de kleuren langs de kant van de weg. Stops waren van korte duur vanwege de regen, die volop is gevallen. De camping hebben we zonder problemen kunnen vinden, let wel op de drempels, die komen nogal onopvallend opzetten (nee, geen glaswerk gebroken)!
Alhoewel het op een steenworp afstand lag van de kust (zei d’n Droid), hebben we die niet gezien, en ons voornamelijk verbaasd over het aantal Nederlanders wat hier gedumpt was. Overal kom je die gasten tegen. Daarnaast hebben we het voorin tijdens de rit heeeel druk met het groeten van de mede-camperaars. En we verbazen ons over de vriendelijkheid van de camping eigenaren! Lukt het niet met Frans, schakelen we toch even over op Engels. Maar het wordt zeer gewaardeerd dat je probeert te taal te spreken. Of dat overal zo gaat? ben benieuwd.
Tevens maken we ons zorgen over de gasvoorraad, deze fles is toch al een aantal keer aangesproken, maar het is koud en daar willen we toch vanaf. Opdracht van de baas, dan maar geen thee morgenochtend, aan die kachel. Zogezegd zo gedaan, het is behaaglijk, het was een natte dag, morgen weer een nieuwe.
Reacties