Okay…nu dan ook een stukje van mij…(Judith dus)
Laat ik bij het begin beginnen: tjemig, wat schrok ik 1 augustus bij de camperboer van het monster waar we mee op vakantie moesten, ’s nachts niet geslapen en zelfs overgegeven van de stretch. (ik word nu gewezen op spelfouten…sorry, ben maar een simpele kleutermuts)
Afijn, we gingen rijden, bij elk viaduct ging ik bukken, bang dat ik mijn hoofd stootte, maar na de eerste stop en de overtuiging dat we echt niet groter waren dan een vrachtwagen begon ik me te ontspannen, en ik moet zeggen dat doe ik steeds meer.
Werd ik in duitsland nog gek van het verkeer en al dat inhalen, in Denemarken werd dat al minder en hier in Zweden hoef ik me daar helemaal niet druk om te maken, ze zijn hier volgens mij net uit het tijdperk van paard en wagen, want auto’s zie je nauwelijks.
Het wiebelen van de camper als je ’s nachts met je ogen knippert begint ook te wennen, ik ben inmiddels ook niet meer bang voor kiepgevaar.
En Zweden, je moet er geweest zijn, wat is dat land mooi, een beetje koud en een beetje nat maar zo mooi. Als je hier op de rijksweg rijdt heb je het gevoel dat je witte paaltjes aan het volgen bent in het bos in zeeland.
Ter verassing heb je af en toe van die heerlijke parkeerplaatsjes bij een meertje, ook midden in de bossen dus. Ik heb het idee dat je hier bijna gedwongen wordt gezond te zijn, je leeft in de longen van de wereld.
Ik zal het niet te lang maken, moet tenslotte ook nog wat te vertellen hebben als we thuis zijn, maar ik denk dat het duidelijk mag zijn dat ik me hier prima voel en bijna de mensen snap die hier een camping beginnen (alleen zou ik het dan helemaal anders doen, vanzelfsprekend)
Zo, nu komt de spellingscorrector in de persoon van Dennis eroverheen, veel liefs van Judith
Reacties